Leuk om nog eens foto's van heuvelklim te zien.
Een grote tien jaar geleden, voor het opstarten van PDG, en na het sluiten van het Mandes-circuit in Ingelmunster, hebben we een paar jaar het Belgisch kampioenschap Heuvelklim gereden. Toen waren we, samen met een team uit Antwerpen, de enige Vlaamse deelnemers. Onze wagen was een prototype, een zelfbouw-wagen met onderdelen van een Formule Ford, F3 en een Renault Alpine V6. In die tijden was het nog allemaal te doen. ( I'm getting old
)
Voor de mensen die het niet kennen:
De "paddock" tijdens heuvelklim is niet meer dan een stationsplein, gemeenteplein of gewoon voortuintjes op straat. De paddock is niet altijd bij de start van het traject. Bij sommige wedstrijden gaan alle wagens in groep naar beneden, waarna ze een voor een naar de finish rijden, met de paddock bij de finish. Bij zo'n wedstrijden was het moeilijker om bandenwarmers te gebruiken, wat dikwijls gebeurde bij de zware formulewagens.
Niet zelden kwamen straatwagens in de paddock, startnummer op de wagen, gereedschap uit de koffer, naar de keuring en starten.
Dikwijls meegemaakt dat er een wagen uit de ravijn of van tussen de bomen gehaald moest worden. Eenmaal is onze wagen van de baangeraakt en enkele meters lager in de kruin van een boom blijven steken. De laatste jaren zijn er in Franrijk toch enkele doden gevallen tijdens de Course de Côte.
Het principe van deze wedstrijden is redelijk eenvoudig: Om het snelst een berg oprijden. Als ik me goed herinner was het de som van de 2 beste ritten. Er zijn 3 testruns en 3 wedstrijdruns. Dikwijls is zo'n run korter dan een minuut, waardoor de totale rijtijd onder de 5 minuten lag. Dat was meteen ook voor ons de reden om te stoppen met heuvelklim. We reden dikwijls 5 uur heen en terug ( van Brugge) voor amper 5 minuten rijden.
Er waren (zijn?) soms alternatieve wedstrijden. Ze reden er soms straatwagens het ganse traject op 2 wielen. Enkele meters na de start stond er dan een schans. Die wagens hadden een gat in de bodemplaat om zo de baan te kunnen zien.